top of page
Ara
Yazarın fotoğrafıpskyelizbayraktar

Yas / Kayıp...




Kayıp,

Ne kaybedilirse kaybedilsin.

İnsanı hayatta bundan daha fazla acı yaşamayacağı düşüncesine itiyor.

Kaybedilen ne ise gelip göğsün üstüne oturup orada kalıyor.

İnsan zihninin bir noktada artık daha fazlası olmasın dediği, bir yerde biteceğine inanamadığı bir acı…


5 evre var. İnkar. Öfke. Pazarlık. Depresyon. Kabullenme.

Belki de vedalaşma.

Vedalaşamadığımız, bırakmadığımız tuttuğumuz her ne varsa biz de yük.

Hatta zihnin taşıyamayacağı bir yük.

Beyin her zaman hayatta kalma stratejisi ile çalışıyor. Fakat sen çok yoğun bir acı duyuyorsun. O ilk başta ne yapacağını bilemiyor. Eli ayağına dolaşıyor.

Bir şey yapmam lazım diye düşünüyor. Önce hiç böyle bir şey yaşanmamış gibi devam etmeyi deniyor. Ama olmuyor. Çünkü artık o kayıp, gerçekte yok. Hiç bir şey değişmemiş gibi o gitmemiş gibi. Her şey yerli yerinde gibi. Ama değil.


Daha sonra beyin parçalarından biri bu duruma isyan eder. Amigdala isminde bir arkadaş badem büyüklüğünde duygu kontrol merkezi. Ben komutayı elime alıyorum der ve öfke başa geçer. Herkes suçlu, herkes sorumlu hatta kendi bile. Neden ? Sorusu döner durur. Yaşadığı haksızlık, hayal kırıklığı kişiyi öfke topuna çevirir. Şimdi sıra kaybın yaşandığı kısmın geciktirilmesinde. Genellikle kaybetmeye yaklaştığımızı hissettiğimiz anlarda o kaybı yaşamamak adına daha çok şey yapmak ve daha özverili olacağımıza dair inanç geliştirip pazarlık yapmamız. Arkasından kaybın artık geri gelmeyeceği ve bu süreçte elimizden hiç bir şey gelmediği düşüncesi ile çaresizlik çöker. Kişide çöker. Son aşamada aslında bir şeyi kaybetmiş olmanın verdiği acıyı yaşamak ve geriye hiç bir şekilde dönüş olmadığını kabul etmek kalıyor.


Kaybetmediğimiz her hangi bir şey için yas tutmalıyız. Bu bizim doğamız da var. Beynin muzicesi yine burada başlıyor. Kabul et ve rahat et. Amigdalaya karşı savaş kazanılamaz. Onu yatıştırmamız ve sakinleştirmemiz gerekiyor. Mutlu ve güvende hissettiren bir yeri düşün, oraya git ve orayı keşfet yaşa !


Hayatında başına gelen her şeyi karşılaştığın her şeyi öncelikle kucakla. Tüm olumsuzluklar, zor yaşantılar sadece senin başına gelmiyor. Herkesin acısı kendisi kadar.

Herkes bu zorluklarla baş etmeye çalışıyor. Kimi başarılı, kimi başarısız oluyor. Sen ne kadar denedin ? Ne kadar çabaladın ? Bütün bunları düşündükten sonra dön ve bak

“Öldürmeyen şey güçlendirir.”

Klinik Psikolog Yeliz Bayraktar Aymete

4 görüntüleme0 yorum

Son Yazılar

Hepsini Gör

İyiyim...

Komentarze


Yazı: Blog2_Post
bottom of page